Za sve je kriv čovjek

Wolf People bend je iz Velike Britanije, oformljen 2006. Dosad su izdali četiri albuma, s aktualnim “Ruins“.

Od 2009. potpisani su na etiketi Jagjaguwar, na kojoj su izdali debitantski album “Steeple” 2010. Bend čine Jack Sharp (vokal, gitara), Joe Hollick (gitara), Dan Davies (bass) i Tom Watt (bubnjevi).Za sebe kažu da su “slušni arheolozi”, “vodiči i čuvari”, “ogledala koja primaju signale duhova iz Albiona”. Bend je duboko povezan s mitološkim, folklornim i hauntološkim perspektivama, koje su još više izrazili na aktualnom albumu. Wolf People duboko su razočarani političkim i društvenim elitama u Velikoj Britaniji, ali i u svijetu. Stoga je ovaj album konceptualno osmišljen kao pokušaj odgovora na pitanje što bi se dogodilo kada bi ljudi nestali sa Zemlje. Što bi se dogodilo kada bi ostale samo ruševine i da li bi to bile ruševine, s obzirom da bi priroda nastavila egzistirati, u svojem ukupnom bogatstvu i moćima koje čovjek zanemaruje. Za Wolf People čovjek je izrabljivač Zemlje i njezinih resursa i biće koje se nemilosrdno ophodi prema prirodi.

Stilski su Wolf People najbliže psihodeliji i folk rocku. Upravo zbog jake mitološke matrice u priči benda, zvuk se očituje kao folk. Bez obzira na to, gitare su jako izražene na ovom albumu i, zapravo, nose cijelu priču. Album je psihodelija zbog gitara, a folk zbog pozadinske priče i stila.

Na albumu se osjeti priča o ruševinama civilizacije, i kroz zvuk i kroz tekstove. Vokal Jacka Sharpa zvuči desperantno i cinično istovremeno, kao da osuđuje i sebe i druge zbog stanja u koje smo se doveli. Tekstovi referiraju na mitološke i folklorne teme, ponajviše u “Rhine Sagas”, “Kingfisher” i “Salt Mills”.

Uvodna “Ninth Night” služi kao mala varka na početku jer je lagana i najviše folk, dok već sljedeća “Rhine Sagas” zvuči žestoko i psihodelično.

U sredini albuma nalazi se samo žarište albuma, a to je pjesma “Kingfisher Reprise“, koja direktno referira na koncepte vodstva i vladavine. Tekst pjesme dekonstruira ih iz njihovog privida i afirmira duhovnu dimenziju kao onu koja bi trebala biti ključna u ophođenju prema svijetu i drugima.

Stihovi “To belong to something more”, u numeri “Belong“, jako dobro ukazuju na ono čemu priča albuma stremi, a to je snalaženje u ruševinama i suočavanje s njima.

Iako na albumu ima i loših stvari koje zvuče kao da su tu samo da album bude kompletan, poput “Thistles” i “Crumbling Dais”, “Ruins” je solidno izdanje jer ima jaku priču i zanimljiv zvuk. Wolf People pristojan su bend koji se ne ističe previše, ali s intenzivnijim se slušanjem pokazuje kao mali dragulj.