Dobar zvuk ne znači da je pjesma dobra

Iako je u posljednjih 25-30 godina indie pravac ili nezavisni pravac u popularnoj glazbi donio mnogo zanimljivih i uzbudljivih ostvarenja, u zadnje vrijeme se taj isti indie val pretvara u novi mainstream – i po načinu poslovanja (koji je često suroviji nego u mainstreamu), i po vremenu trajanja zvijezda (koji je nota bene kraći nego u mainstreamu), i po novom ‘izmišljanju’ žanrova koji su nekad označeni kao ‘trula komercijala’.

“Milk Famous” newyorške skupine White Rabbits je po ‘ambalaži’ (razni produkcijski ukrasi) indie album, dok je po suštini mainstream power pop, stilski na tragu antologijskog albuma “Radio City” grupe Big Star i newyorških novovalnih neurotika. Prva značajka ploče “Milk Famous” iznimna je zvučna raznolikost. Slušatelj dobiva dojam kao da ima pred sobom mnogobrojnu filharmoniju raznih electro zvukova koji su provučeni kroz sve pedale ovog svijeta. Bend se u studiju definitivno igrao sa zvukovima, i tom je dijelu pridavao mnogo više pažnje nego kvaliteti pjesama.

Nažalost, iza te bogate površine krije se prilično jednoličan skladateljski i izvođački nerv, koji se često apostrofira u negativnom kontekstu kada kritičari usmjereni prema nezavisnoj sceni žele opatrnuti muziku glavnog toka i top lista.

“Milk Famous” jedan je od zadnjih dokaza da je i na toliko slavljenoj nezavisnoj glazbenoj sceni moguće načiniti album na autopilotu, bez suštine da se nešto izrazi i bez komuniciranja emocija prema slušatelju.

Paradoksalno je da u takvom bogatstvu za audiofile ovih 11 pjesama različite dinamike, zvukova, boja, itd. mogu zvučati isto, i da se ne stvori želja da se tako nešto čuje opet. Razni bubnjevi, falseti, razigrane gitare i klavijature tek su tužna kulisa predstave u kojoj je glavni glumac nezanimljiv i scenarij predvidljiv. Od jedanaest pjesama jedino se možda “Back For More” nameće kao nešto što bi se htjelo čuti opet. Ostatak se, nažalost, uklapa u onu kategoriju umjetničkih djela kojima se lako diviti, ali ih je teško slušati.