Olivier Dahan: “La Vie En Rose”

Ekranizacija života jedne od najvećih pjevačica 20. stoljeća, francuskog vrapčića Edith Piaf, unatoč brojnim negativnim ali i pozitivnim kritikama zaslužuje lovorike. Iako se ne radi o prvoj filmskoj ekranizaciji o ovoj ekscentričnoj divi, “La Vie En Rose“, jedan je od najboljih biografskih filmova uopće što se apsolutno može atribuirati fantastičnoj Marion Cotillard, a tek onda režiji Oliviera Dahana.

Iako radnja, ili jedna od njih nekoliko, počinje od kraja, te znamo ishod prije uzroka i povoda, ona je apsolutno dinamična zahvaljujući odličnoj montaži koja doprinosi zanimljivosti i ne razmišljanju o doista dugom trajanju filma u cjelini.

S obzirom da se od samog početka upoznajemo s dvije radnje, odnosno Edith u djetinjstvu i u kasnijim godinama, montažom su postignuti flashbackovi i flashforwardi kao temelj cijelog filma, da bi u jednom trenutku film dosegao tri paralelne radnje koje se polako počinju nadopunjavati, prateći Edith od njezinih najranijih dana, prije otkrivanja vokalnih sposobnosti, do trenutka kad ju bolest sustiže.

Već spomenute tri paralelne radnje prate francusku pjevačicu u tri različita stadija života, kroz tri uloge Edith, iako se odlična Cotillard obradila cjelokupnu glumu odrasle Edith. Ukratko, Edith je već kao djevojčica ostala bez majke koja ju je napustila u nadi da će se proslaviti u pjevanju te ju je ostavila ocu, a ovaj pak svojoj majci u njezinom bordelu gdje je mala Edith razvila čvrstu emocionalnu vezu s Titiene, jednom od bakinih prostitutki, da bi ju otac po povratku iz rata odveo sa sobom u cirkus, a kasnije na ulice Pariza gdje je otkrio neslućeni talent male kćeri.

Edith je s godinama postajala sve privrženija boci ali i pjevanju kad ju je otkrio Louis Leplée (Gerard Depardieu) i proslavio. Otada njena karijera kreće uzlaznom, a privatni život silaznom putanjom te je oduvijek, unatoč ogromnoj slavi i međunarodnom uspjehu, bila sama.

Međutim, bojim se da je Dahan stavio ogroman naglasak na dva dijela filma – prvi u kojem je Edith prikazana kao kronična alkoholičarka, te drugi kao pobješnjela neurotična vampirica, što je i pretjerano utjecalo na naturalističku sirovost filma. No odlična kamera i fotografija dočarale su protagonističin život kroz prikaz interijera i eksterijera, te detalja u njima; naglašen je kontrast svjetla i tame, odnosno prigušenih scena i kadrova bez obzira na scenografiju. Jedan je to od asocijativnih elemenata filma koji je prepun predivne i dirljive simbolike.

Ono u čemu je Dahan istovremeno briljirao, ali i zakazao, jest psihološka karakterizacija lica. Naime, već prethodno višestruko pohvaljena Marion Cotillard zaslužila je samo pohvale i panegirike svojom interpretacijom Edith u različitim životnim fazama.

Pokazala je djevojačku nevinost i razigranost, ali i buntovništvo mlade Edith, strastvenost i autoritet zvijezde na vrhuncu slave, te ranjivost i tvrdoglavost pjevačice nakon što ju je bolest uhvatila i na posljetku svladala. Ali uvijek postoji ono ali – film pokriva i predstavlja čitav spektar suradnika, poznanika i prijatelja francuske lavice koji neprestano cirkuliraju i nanovo izviru u filmu bez pretjerane obojanosti i objašnjenosti, što gledatelja na trenutke zbunjuje zbog nedorečenosti, iako je lik Marion Cotillard doista os radnje.

Vječno neugledan i neobrušen dijamant; vrapčić prikazan je doista onakav kakav je bio bez idealizacije i pretjerane pristranosti. Glumičina interpretacija Edith Piaf nanovo je glazbenu i filmsku publiku upoznala s ovom francuskom junakinjom sredine prošlog stoljeća, u punom sjaju, ali i sa svim mnogobrojnim manama.

Ono što je definitivno preneseno publici jest činjenica da je Edith Piaf bila divljakuša u pravom smislu riječi, ali dosljedna svojim idealima i svome srcu, a nizom gegova, glumičinom savršenom sinkronizacijom s glazbenim predlošcima pjevačice i odličnom režijom Dahana to je dokazano, a legenda je potvrđena na jedan od najdirljivijih i pritom nepatetičnih načina.