Mimi Mercedez „Frka u svemiru“: U svijetu konvencionalnog kaosa

Vjerojatno na trenutnoj hip-hop sceni nema većeg, gorućeg te eksplozivnijeg kaosa od onog kojeg na scenu od 2015. godine konstantno donosi Milena Janković pod pseudonimom Mimi Mercedez. Teško je opisati opus Mimi Mercedez – on se sastoji od potvrdnog odgovora na ubacivanje svih stvari koje bi možda drugi glazbenici odbacili kao previše provokativne i neukusne. Opus Mimi Mercedez opus je neukusa, tabu tema, gorećeg smeća u aktualnom društvo nad kojim se to isto sablažnjava, iako ga i samo stvara („Kleopatra“).

Miješanjem rapa, trancea te hip-hopa, Mimi Mercedez izdala je svoj debitantski album 2016. godine, „Našminkam se i pravim haos“, referencu na čuvenu izjavu omladinca iz filma „Žurnal o omladini na selu, zimi“ iz 1967. godine. Ove godine, Mimi se predstavlja petim studijskim albumom, „Frka u svemiru“, kojim se nalazi uzlazna putanja Mimi kao prekaljene regionalne senzacije te kroničarke svega krivog u društvu.

Vjerojatno jedan od najvećih razlika „Frke u svemiru“ od ostalih albuma leži u produkciji, koja je toliko bolja, čišća te prozračnija od prethodnih albuma, pogotovo debitantskog albuma, koji je svojom eksplozivnošću ipak prikrio relativno blatnu te nedorečenu produkciju.

Iako uvodne „Miševi“ te „Loš lik“ možda nisu najbolji openeri koje je Mimi izdala, „Frka u svemiru“ ne pati mnogo zbog toga. Ipak, u „Lošem liku“ se vidi elementarni problem kako aktualne teme korupcije, nepotizma te generalno loših društvenih aspekta teku presporo u odnosu na Mimino pisanje – zato stihovi poput „Strejt gangsterizam, korupcija, nepotizam/Ne brine me da l’ sam ispred, nego da l’ su drugi iza“ više ne zvuče toliko revolucionarno koliko bi zvučale prije nekoliko godina.

Ista problematika javlja se na kolaboracijama, koje, unatoč tome da zvuče svježe (tu je potrebno spomenuti kraljevačkog repera Povla u „Klan“) se tekstualno ne razlikuju mnogo od toga što je već bilo opjevano u prijašnjoj diskografiji Mimi. Možda najslabija posljedica toga dolazi u činjenici kako se na „Frci u svemiru“ nalazi nekoliko pjesama za koje je sasvim prihvatljivo slušati ih jednom te ih nakon toga jednostavno zaboraviti da su ikad postojale („Ratatata“ s Marlonom Brutal, „Samo da osetim bas“).

Međutim, na nekoliko mjesta u albumu se to opjevavanje skupog okusa, elitizma te želje do većeg ipak pretvara u nešto inovativno, dobro sročeno te generalno dobro konstruiranu. Tu je potrebno izdvojiti sudjelovanje Seksija iz Crnog Ceraka u „Dajivé Komì“, odnosno fraze „da žive k’o mi“ prebojane u francuski jezik u svrhu nekog plitkog isijavanja srpsko-crnogorskog dolce vita. Dok je Francuska sinonim za uglađenost te skup ukus, pomisao Srbije te srpstva kod Mimi odmah izvlači referencu divljine, impulzivnosti te općeg kaosa („Simp“). Ista prednost dolazi u collabu sa Žakilom iz beogradskih Bombi u „Baš jak“, koja na jedan uvrnut, grafički, detaljima ispunjen način opisuje despotski, neugodan Beograd pun strave, katastrofe, no na jedan čudan način i nekog užitka.

Ipak, skupi ukus daleko je jedna od tema koje Mimi obrađuje u „Frci u svemiru“ – „Nismo ista priča“ prekrasno igra na kulminaciju unutarnjih sumnji („Ponašam se glupo jer sam dеte u dubini/Nekad vadim se na dеte jer sam kreten, u suštini“), dok se „Tik Tak“ služi brazilskim motivima, no ne posuđuje od brazilskog trapa, koji je u klasičnoj portugalskoj maniri mnogo depresivniji te opušteniji. Album zatvara „Bog i bratina“, odnosno samouvjeren collab s Foxom, koji površno preskače egzistencijalna pitanja postojanja Boga te skače direktno u narativ snalažljivosti, hrabrosti te hvale („Ako Bog postoji, ja sam Bog“).

Iako se je kod Mimi Mercedez možda uistinu radilo o „Frci u svemiru“, ta frka postala je relativno ustaljen motiv u njenom petom studijskom albumu, koji možda niti nije toliko uzbudljiv kao njegovi prethodnici. Ipak, ne može se poreći da Mimi dominira stilom kaosa te bezumlja, beogradskog podzemlja te generalno strahotama koje možda sama nije stvarala, ali sada je ili dio njih ili pak samo nedužni kroničar. No više ovo drugo.