Sonja Savić: “Šarlo te gleda”

Dobro a gdje je tu Šarlo?! Bilo je moje prvo postavljeno pitanje nakon odgledanih 60-ak minuta filma, koji me je podjednako privukao najavom da se radi o beogradskoj rock sceni ’80-ih, ali i činjenicom da ga je režirala poznata srpska glumica Sonja Savić.

Jedna od najznačajnijih aktera beogradske nezavisne scene ’80-ih, Sonja Savić poznata je po svom radu u alternativnom kazalištu i suradnji s nezavisnim skupinama poput Neue Slowenische Kunst, a na nju su ponajviše utjecali američki avangardni kazališni redatelj Bob Wilson i Kugla glumište.

Osim u kazalištu, ostvarila je sjajne uloge i u poznatim filmovima ex-Yu kinematografije kao što su “Davitelj protiv davitelja”, “Život je lep”, “Balkanski špijun”, “Kako je propao rokenrol”, “Mi nismo anđeli” te u novije doba u slovenskim filmovima “Od groba do groba” i “Kruh in mleko” redatelja Jana Cvitkoviča, nagrađenim na nekoliko međunarodnih festivala.

2003. godine Sonja Savić okušala se i kao scenaristica i redateljica te je snimila svoj prvi dokumentarni film intrigantnog naslova “Šarlo te gleda” koji je po prvi puta u Hrvatskoj prikazan na nedavno održanom DORF-u.

Film je posvećen Ivici Vdoviću-Vdu, te potom i Milanu Mladenoviću i Dušanu Kojiću-Koji, odn. kako je sama redateljica izjavila “nezapisanim, a najinspirativnijim mladim umetnicima i vaninstitucionalcima Slovenije, Zagreba i Beograda”. Spomenuta trojka u ’80-ima je činila kultni beogradski bend Šarlo Akrobata.

Njihov jedini album “Bistriji ili tuplji čovek biva kad…” snimljen je u samo dva dana, bio je dio cijenjene kompilacije “Paket Aranžman” te se i dan danas smatra jednim od najvažnijih ostvarenja ex-Yu rocka. Singl “Ona se budi” proglašen je najboljim rock singlom 1981. godine, a bend je radio i muziku za film Miše Radivojevića “Dečko koji obećava”.

Bombastično najavljen kao priča o kultnom beogradskom bendu i tamošnoj rock sceni, film je bio razočaranje samo takvo – ne da uopće nije bio o beogradskoj rock sceni, nego nije bio ni o – Šarlo Akrobati. Zbrčkani eksperimentalni kolaž naracije, pokoje izjave, arhivskih fotografija i vizualnih montažnih trikova u kojem je suvislo tek prvih 10-ak minuta, ostatak vremena ostavlja vas s pitanjem tko je tu lud?

Redateljičin privatni izlet u Piran u kojem se susreće s prijateljicom, slovenskom redateljicom, te s njom i njenim sinom šeće po obali razvlači se skoro preko cijelog filma i nikome nije jasno kakve to veze ima sa Šarlo Akrobatom, a u većini scena ne događa se ama baš ništa.

Iz poštovanja prema minulom radu Sonje Savić, ali i zato što mi to posao nalaže, odgledala sam film do kraja, no vama bih preporučila da ga niti ne započinjete.