Nekadašnji playboy indie-popa i dalje gura solo

Jedan od rijetkih glazbenika koji je nakon raspada matičnog benda ostvario zavidnu karijeru jest bivši frontmen The Smithsa, Steven Patrick Morrissey. Jedan od najutjecajnijih indie pop bendova osamdesetih i jedan od najboljih britanskih bendova svih vremena, postojao je svega 5 godina, a kada je kulminirala netrpeljivost između autorskog dvojca Morrissey-Marr bend se raspao.

Morrisseyjevi oponenti očekivali su njegovu propast, no on je odgovorio izazovom koji se zvao solo karijera. Ikonoklast koji je rušio dogme i konvencije, puritansku Englesku i depresivno okružje Manchestera zamijenio je slobodoumnijim Los Angelesom te od 1988. do danas objavio čak 15 dugosvirajućih albuma. The Smithsi su bili jedan od rijetkih bendova koji je imao bolje albume nego singlove, no to se ne bi moglo reći i za Morrisseyja čiji su albumi imali tek povremene bljeskove.

“Live At Earls Court” koncertni je album sa njegove zadnje turneje (album prati i DVD “Who Put The ‘M’ In Manchester?” koji nažalost nismo imali prilike pogledati) i kombinacija je starih The Smiths hitova i nekih od najuspješnijih Morrisseyjevih singlova poput “Let Me Kiss You“, “I Like You” ili “I Have Forgiven Jesus“, a posebno izdvajam jednu od najboljih Morrisseyjevih pjesama iz post-Smiths ere “First Of The Gang To Die” te obradu Patty Smith “Redondo Beach“.

Tu su još i prilično neuvjerljive verzije možda i dva najjača singla Smithsa svih vremena “Bigmouth Strikes Again” i “There’s A Light That Never Goes Out”, te “How Soon Is Now”, “Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me” i “Shoplifters Of The World Unite” koja je ujedno i Morrisseyjeva najdraža pjesma njegovog bivšeg benda.

Veliki poet, provokativan kada je to trebalo, poznat i kao vegetarijanac i borac za prava životinja svojim je beskompromisnim tekstovima (kritika nisu ostale pošteđene niti Margaret Thatcher ili pak kraljevska obitelj) izazivao kontroverze na kontroverzu i uvelike je zaslužan što se The Smithsi i dan danas proučavaju kao indie-pop fenomen (podsjetimo se, nedavno je u manchesterskim akademskim krugovima održan simpozij o utjecaju The Smithsa i njihove glazbe u ’80-im godinama!).

Omiljeni cover star New Musical Expressa, nekad sa slušnim aparatom i gladiolama u stražnjem džepu, koji danas nastupa u dizajnerskim košuljama, ali pjesme su mu još uvijek suptilno ironične, a koncerti i više nego dobro posjećeni, pokazao je da može živjeti i izvan sjene The Smithsa, ali onakva doza genijalnosti bila je moguća samo ako u bendu imate Johnnyja Marra.