Ispod povećala

“Temple Beautiful”, dvanaesti studijski album u samostalnoj karijeri Chucka Propheta, slušatelja uvlači u ciklus kratkih priča iz svakodnevice (američkog) ‘mravinjaka na asfaltu’ kroz perspektivu ‘manjinskih’, (ne)tipičnih likova.

Lanac motiva život – čovjek – dinamika međuljudskih odnosa čini
okosnicu ili žilu kucavicu heterogenih urbanih prostora, gdje se
nonšalantna atmosfera često oblikuje u metaforičkom ključu. Drugim riječima, s gotovo fotografskom preciznošću za hvatanje detalja iz stiha u stih Chuck iznova gradi svojevrsnu ‘univerzalnu’ dimenziju ljudskosti. Ugodno iznenađuje upravo vještina i lakoća spajanja poetske pronicljivosti i umjerene filozofske refleksije s gotovo naturalističkim opisima emocionalnih stanja i događaja, čas ekspresivnim u maniri Toma Waitsa, a već u drugom trenutku ciničnim na tragu Boba Dylana.Autorska zaokruženost “Temple Beautiful” naprosto izvire iz sposobnosti da se zapazi, afirmira estetički potencijal inače nespojivih elemenata te pripovijeda uzbudljiva naracija, uglavnom necenzurirana verzija života s naglašenim iskustvom relativnosti i iluzije u percepciji vremena.

Oštrica Chuckova spisateljskog skalpela zapravo uvelike evocira poetički imaginarij Lou Reeda (“Museum Of Broken Hearts”, “Willie Mays Is Up At Bat”, “White Night, Big City”), od zadiranja u tematiku kriminala, nasilja, burnih ljubavnih odnosa, izdaje, doticanja dna, žudnje do nepravde, (ne)morala, usamljenosti, opasnosti, ponosa ili pak demotivirajućih poslova s ruba preživljavanja.

Osim, dakle, izbrušenog rukopisa, glazbeni se izraz također temelji na nepretencioznim, jednostavnim, a zabavnim bravurama rock’n’rolla (osnovicu čine gitara, bubanj i klavijature), katkada s malčice decentnijim evokacijama na neuobičajen hibrid country-glam rocka (“I Felt Like Jesus”,”Temple Beautiful”, “Little Girl, Little Boy”).