Ova mašina još uvijek je dobro podmazana

Trinaesti album ‘depešovaca’ prvi je koji objavljuje Columbia Records, i prvi nakon “Songs of Faith and Devotion” koji uključuje suradnju sa starim znancem Floodom. I prvi koji je promašio s prva dva singla, ako će se pitati zl(obn)i potpisnik ovih redaka.

Stvaranju ovog albuma prethodile su gotovo kondicijske pripreme. Neposredno prije snimanja “Delta Machinea” Martin Gore je s Vinceom Clarkom načinio electro-album “Ssss“, dok se pjevač Dave Gahan družio sa Soulsaversima i kao plod te suradnje iznjedren je “The Light and The Dead See“. Nakon što se presluša “Delta Machine”, može se utvrditi da je mala utrka između Gahana i Gorea pomogla kvaliteti njihovog zajedničkog novog izdanja.Nova ploča ‘depešovaca’ je album bluesa, više nego elektronike i poput pravog stroja je dobro ‘podmazan’ te podsjeća na stare radove grupe, ne samo po izričaju i upotrebi trikova, nego i po kvaliteti. Uostalom, njihove možda najpoznatije stvari (“Personal Jesus”, “I Feel You”, “Little 15”, “Condemnation”, “Never Let Me Down Again”) stilski su američki idiomi (uz blues i gospel kao najčešće korišteni obrasci) provučeni kroz vizuru elektronike osamdesetih i devedesetih.Dave, Martin i Andrew ovdje se prezentiraju kao žilavi momci koji se uporno odbijaju rastati od inspiracije. Senzibilitet je poznat, u formi nema iznenađenja, ono što fascinira je vitalnost, svježina, fokusiranost i balansiranost kontemplativnih i plesnijih stvari, pri čemu valja pohvaliti koautorske doprinose Dave Gahana. Iako “Delta Machine” varira u kvaliteti, nijedna pjesma ne može se smatrati potpuno suvišnom.

“Welcome To My World” primjereno otvara cijelu priču, u “Angel” Depeche Mode se na svoj način primiče radu Nicka Cavea & The Bad Seedsa, mirna i jeziva “The Child Inside” možda doživi svoju jazz obradu, a minimalistički mračni blues obogaćen gomilom specijalnih efekata “Goodbye” gotovo je savršen za zatvaranje koncerta. Bolji trenuci uključuju kinematičnu “Secret To An End”, “Should Be Higher” (obje kompozicije koje supotpisuje Gahan!), “My Little Universe” s malo dodira Kraftwerka, “Alone” te spomenutu “Goodbye”.

Najslabiji dio albuma je odabir singlova. Osim što ne pripada ni među najbolje ni najpristupačnije pjesme na ovoj kolekciji, “Heaven” nije podbacio, ali nije ni požnjeo veliki uspjeh i teško da će izdržati na set-listi grupe više od jedne turneje. Brža “Soothe My Soul” je upravo ‘neloša’, jedino što po subjektivnom ugođaju evocira “Kidz” Take Thata. Zato “Soft Touch/Raw Nerve” ima velik singl potencijal: kombinira zavodljivost electro-popa sa stavom Stonesa iz njihovih najbezobraznijih faza.

Kod grupe Depeche Mode neoklasicizam je u modi, odnosno rekreiranje poznatog zvuka i poznatog stila. Takve krojeve Dave, Martin i Andrew još uvijek dobro nose.